ตอนที่1
ฉันแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเองที่ฉันต้องมาเหยียบที่แห่งนี้ ณ ตอนนี้..โรงเรียนบูลีออส
"อ้าว! นี่เธอมายืนหาห้องน้ำเข้ารึไง?"
กวนจริงใครกล้าพูดกับแครอทอย่างนี้นะ ฉันรีบมองหาเจ้าของเสียง จนฉันพบกับผู้ชายรูปหล่อคนหนึ่ง ซึ่งกำลังมองมาที่ฉันอย่างเอาเรื่อง
"เธอเป็นใบ้หรอ?"
"นี่! ฉันไม่ได้เป็นใบ้ซะหน่อย!"
" เอ้าหรอ! ฉันก็นึกว่าเธอเป็นใบ้ซะอีก แล้วเธอมายืนทำอะไรตรงนี้ล่ะ?"
"ฉันเป็นนักเรียนใหม่ย่ะ"
"เธออยู่เกรดอะไรอะไรล่ะ?แล้วชื่ออะไรล่ะ?"
"เกรดสิบสอง ชื่อว่า แครอท"
"แครอทหรอ อืม... ไม่เป็นอะไรฉันเรียกเธอว่า'แคราย' แล้วกันนะ^^"
'กวน teen ' ฉันคิดในใจขืนพูดไปมีหวังโดนตบ -.-
"แล้วนายล่ะชื่ออะไร?"
"ฉันชื่อว่า กระรอกน่ะ"
"กระรอกหรอชื่อแปลกๆแต่ก็เพราะนะ งั้นฉันจะเรียกนายว่า 'กระเหรี่ยง' ล่ะกันนะ^^"
" -_-' แล้วแต่เธอจะเรียก แล้วกันนะ"
"กระรอกนี่นายกำลังทำอะไรอยู่น่ะ?"
"อุ้ย!! คุณตั้มครับ ยัยนี่เป็นเด็กใหม่ชื่อว่า แครอทครับ"
ผู้ชายอีกคนที่นายกระเหรี่ยงคุยท่าทางอย่างกับนักเลง แต่หล่อกว่านายกระเหรี่ยงนี่อีกนะ ด้วยแววตาสีน้ำตาลอ่อนๆ จมูกโด่งๆ ปากเรียวๆ กับผมสีคาราเมล ทำให้ฉันต้องจ้องเค้าอยู่นาน
"เธอจ้องอะไรฉันหนักหนา? จะกินฉันรึไง??"
"บ้าหรอ!?!? ใครจะกินลงตัวอย่างกับควาย"
" อะไรนะ! เมื่อกี๊เธอพูดว่าไงนะ รู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร?"
"จะไปรู้ได้ไง นายไม่ได้ติดไว้บนหน้าผากนายหนิ"
"นี่เธอ!..." ยังไม่ทันที่นายนี่จะพูดจบนายกระเหรี่ยงก็พูดขึ้นซะก่อน"
" เออ... คุณตั้มครับ ผมว่าไปคุยที่ห้องเรียนยัยนี่ดีกว่านะครับ คนมองหมดแล้ว.." ว่าจบนายกระเหรี่ยงก็เดินนำไปก่อน
ฉันกับนายคุณตั้มหันซ้าย หันขวาแล้วมองตากันอย่างรู้ใจกัน รีบเดินปิดหน้า ปิดตาตามนายกระเหรี่ยงไปห้องเรียน
เมื่อถึงห้องเรียน
"ยัยแคราย นี่คุณตั้ม เป็นลูกเจ้าของโรงเรียนนี้"
" แล...ว่าไงนะ! (ฉันกำลังจะพูดคำว่าแล้วไงแต่..) อ...เออ ขอโทษนะคะคุณตั้มสุดหล่อ พอดีดิฉันไม่ได้ตั้งใจจะทะเลาะกับคุณตั้มก่อนหน้านี้นะคะ^^" )
"แหม... เธอนี่ช่าง... อืม ไม่เป็นไร ฉันจะไม่ถือสาเธอ เพราะคนโง่ เอ้ย! ผู้ไม่รู้ย่อมไม่ผิด ^^"
"แหะๆ ขอบคุณค่ะ" หึ ถ้าไม่เห็นว่าเป็นลูกเจ้าของโรงเรียนมีหวังโดนบาทาฝาดหน้าไปแล้ว
"งั้น....ตารางสอน..." ฉันหันไปถามนายกระเหรี่ยง
"อ่ะนี่..แล้ววันพรุ่งนี้มีประชุมเด็กเกรดสิบสองทุกคน ย้ำว่าทุกคนห้ามสาย เจ็ดโมงเช้า ที่หอประชุม" นายกระเหรี่ยงบอก
"ตั้งใจเรียนนะเด็กโง่ เอ้ย! เด็กดี ^.^" ฮึ่ย! ฉันละเกลี๊ยด เกลียดเวลานายคุณตั้มยิ้มจริงๆ
ความคิดเห็น